Επόμενη Συνάντηση / Next meeting

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012, 6:30μμ,

Αίθουσα Συνεδρίων, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη (Πρώτος Όροφος)

Sakir Dincsahin

Jews in Turkey during the Second World War, 1939–1945

In modern times, the period from the eruption of the Second World War until the establishment of the state of Israel is the most vexing period in the history of the Jewish people. Life for unwelcome minorities became increasingly Hobbesian as fascist states chased the vision of expansionist ideologies. During the Second World War, various other governments carried out controversial policies against the Jews. This included Turkey, a country with a documented history of tolerance towards Jews. I will focus here on four such policies undertaken by the Turkish government, namely the migration of Jewish refugees to and through Turkey to Palestine, the conscription of minorities, the wealth tax and the policy of language reform in Turkey.

Προσεχείς συναντήσεις / Upcoming meetings

-

-

-

-


Η ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα του VHA στο ΑΠΘ

To USC Shoah Foundation Institute's Visual History Archive στο ΑΠΘ και στο ΕΚΠΑ

Σε συνεργασία με το Freie Universität Berlin, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών έχουν πλέον πρόσβαση στο USC Shoah Foundation Institute's Visual History Archive.


Η Ομάδα Μελέτης της Ιστορίας των Εβραίων της Ελλάδας συνεργάστηκε με το ΑΠΘ και το Γενικό Προξενείο της Γερμανίας στη Θεσσαλονίκη για την πρόσκτηση του VHA από το ΑΠΘ. Η πρόσβαση γίνεται από τρία τερματικά σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο στο Επιστημονικό Αναγνωστήριο στο νέο κτίριο της Κεντρικής Βιβλιοθήκης. Για περισσότερες πληροφορίες:


http://www.lib.auth.gr/index.php/el/usc-shoah-foundation-institutes-visual-history-archive


Χάρη σε σύμβαση συνεργασίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) με το Freie Universität Berlin (η οποία ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2010 στο πλαίσιο ερευνητικού ταξιδιού του Χάγκεν Φλάισερ με ομάδα φοιτητών και υποψηφίων διδακτόρων στο Βερολίνο) το ΕΚΠΑ παρέχει πρόσβαση στο VHA από τον Οκτώβριο του 2011 από πέντε τερματικά στο Εργαστήριο Πληροφορικής του Τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας. Για περισσότερες πληροφορίες:


http://www.arch.uoa.gr/anakoinoseis-drasthriothtes-kai-prokhry3eis/drasthriothtes/drasthriothtes-tomea-istorias/proboli-drasthriothtas-tomea-istorias/usc-shoah-foundation-institutes-visual-history-archive-ekpa.html




Alberto Nar Scholarship / Υποτροφία Αλμπέρτο Ναρ

Η υποτροφία Αλμπέρτο Ναρ για το έτος 2009 απονέμεται από κοινού στις ιστορικούς:

Δρ. Μαρία Καβάλα

Προσέγγιση στο μέγεθος της κινητής και ακίνητης περιουσίας των Εβραίων της Θεσσαλονίκης μέσα από την οικονομική απογραφή της 1ης Μαρτίου 1943. Συσχετισμοί με στοιχεία αγοραπωλησιών και μεταβιβάσεων κατά το 1943


Rena N. Lauer (PhD candidate, Harvard University)

Vitality on the margins. A notarial case-study of the Jews of Crete, 1300-1500



Ομάδα για τη Μελέτη της Ιστορίας των Εβραίων της Ελλάδας

Τμήμα Πολιτικών Επιστημών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Διήμερη Συνάντηση

Η οικονομία της Κατοχής και η τύχη των εβραϊκών περιουσιών

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

18:30 Καλωσόρισμα


Η οικονομική «Τελική Λύση» στον πόλεμο και την ειρήνη

18:45 - 19:15 Στράτος Δορδανάς
«Δακτυλίδια διάφορα χρυσά τεμάχια ενενήκοντα»: Η «οικονομική πολιτική» των ‘άλλων’ Ελλήνων και οι εβραϊκές περιουσίες

19:15 - 20:00 Γαβριέλλα Ετμεκτσόγλου
Η οικονομική «Τελική Λύση»: Σκέψεις για τις μεταπολεμικές αποζημιώσεις


20:00 - 21:00: Συζήτηση




Σάββατο 23 Μαΐου 2009

Όψεις της οικονομίας της Κατοχής

10:00 - 10:30 Βασίλης Μανουσάκης
Το Γερμανικό ναυτικό στην Ελλάδα: οικονομικοί παράμετροι

10:30 - 11:00 Νίκος Τζαφλέρης
Η πολεμική βιομηχανία του Άξονα στην Ελλάδα 1941 - 1944. Η περίπτωση της σιδηροβιομηχανίας

11:00 - 11:45: Συζήτηση

11:45 - 12:15: Διάλεμμα


Οι τύχες των εβραϊκών περιουσιών

11:45 - 12:15 Βασίλης Ριτζαλέος
Η λεηλασία της εβραϊκής περιουσίας στη βουλγαρική ζώνη κατοχής, 1941-1944

12:15 - 12:45 Μαρία Καβάλα
Στοιχεία για την κινητή περιουσία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης και την τύχη της αμέσως μετά τον διωγμό τους το 1943

12:45 - 13:30: Συζήτηση

13:30 - 14:15: Διάλεμμα


14:15 - 14:45 Λέλα Σαλέμ
Η ακίνητη περιουσία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης κατά την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής μέσα από τα αρχεία του Υποθηκοφυλακείου Θεσσαλονίκης

14:45 - 15:15 Γιώργος Μαργαρίτης
Το πρόβλημα της «αποθησαύρισης»

15:15 - 16:00 Συζήτηση

16:00 - 17:00 Στρογγυλό τραπέζι
Οικονομία της Κατοχής και εβραϊκές περιουσίες. Οικοδομώντας κοινά ερμηνευτικά πλαίσια

Συζητούν οι:
Αντώνης Μόλχο, Ρίκα Μπενβενίστε, Γιώργος Αντωνίου, Γαβριέλλα Ετμεκτσόγλου, Γιώργος Μαργαρίτης, Τζέκυ Μπενμαγιόρ




Group for the Study of the History of the Jews of Greece
Department of Political Sciences, Aristotle University of Thessaloniki



The economy of Occupation
and the fate of the Jewish properties



Friday 22 May, 18:30-21:00 & Saturday 23 May, 10:00-17:00

University of Macedonia, Thessaloniki, DEOPS Seminar Room, 3rd floor




Friday 22 may 2009

18:30 Welcoming


The economic “Final Solution”: war and peace

18:45 - 19:15 Stratos Dordanas
“Various golden rings, ninety items”: The “financial policies” of the “other” Greeks and the Jewish properties

19:15 - 20:00 Gabriella Etmektsoglou
The economic “Final Solution”: Thoughts on post-war compensations

20:00 - 21:00: Discussion

Saturday 23 May 2009

Aspects of the economy of Occupation

10:00 - 10:30 Vasilis Manousakis
The German navy in Greece: economic parameters

10:30 - 11:00 Nikos Tzafleris
The Axis war industry in Greece, 1941 - 1944. The case of the steel industry

11:00 - 11:45: Discussion

11:45 - 12:15: Pause

The fates of the Jewish properties

11:45 - 12:15 Vassilis Ritzaleos
The plundering of the Jewish properties in the Bulgarian zone of occupation, 1941-1944

12:15 - 12:45 Maria Kavala
Some facts on the mobile assets of the Jews of Thessaloniki and their fate after their deportation in 1943

12:45 - 13:30: Discussion

13:30 - 14:15: Pause


14:15 - 14:45 Lela Salem
The real estate property of the Jews of Thessaloniki during the period of the German occupation through the archives of the Thessaloniki Land Registry

14:45 - 15:15 Yorgos Margaritis
The problem of “hoarding”

15:15 - 16:00 Discussion

16:00 - 17:00 Panel discussion
The economy of Occupation and the Jewish properties. Building common frames of interpretation

Discussants:
Anthony Molho, Rika Benveniste, Yorgos Antoniou, Gabriella Etmektsoglou, Yorgos Margaritis, Jecky Benmayor
Περιλήψεις ομιλιών


Στράτος Ν. Δορδανάς

«Δακτυλίδια διάφορα χρυσά τεμάχια ενενήκοντα»: Η «οικονομική πολιτική» των ‘άλλων’ Ελλήνων και οι εβραϊκές περιουσίες

Παρά το γεγονός πως έχουν παρέλθει εξήντα έξι χρόνια από την μοιραία εκείνη χρονιά του 1943 για την Θεσσαλονίκη, ελάχιστα είναι γνωστά για τα βασικά «οικονομικά μεγέθη» και τις παραμέτρους «οικονομικής πολιτικής» των ενόπλων και αόπλων, οπαδών και συνοδοιπόρων, πρακτόρων και τυχοδιωκτών, διερμηνέων και πολιτικών υπαλλήλων, οι οποίοι, έχοντας συμπληρώσει εγκαίρως τα στοιχεία τους στην αίτηση, περίμεναν υπομονετικά την σειρά τους για την παράδοση-παραλαβή ενός εβραϊκού καταστήματος. Η παρούσα εισήγηση στόχο έχει να «διαβάσει» πίσω από τους αριθμούς και τα απογραφικά πρωτόκολλα, τα γερμανικά σημειώματα και τις «παραδόσεις των κλειδιών», προσπαθώντας να στηρίξει και να περιγράψει τα οικονομικά αξιώματα που διέκριναν τον κόσμο της συνεργασίας στον αντίποδα αυτού της εξαθλίωσης και της λιμοκτονίας, πολύ δε περισσότερο του απολεσθέντος κόσμου στα στρατόπεδα εξόντωσης.


Γαβριέλλα Ετμεκτσόγλου

Η οικονομική «Τελική Λύση»: Σκέψεις για τις μεταπολεμικές αποζημιώσεις

Στην παρουσίαση αυτή θα εξετάσω κάποιες από τις παραμένουσες συνέπειες της διαρπαγής των εβραϊκών περιουσιών κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Έως σήμερα λιγότερο από το 20% των εβραϊκών περιουσιών που κατασχέθηκαν ή κλάπηκαν από τους Ναζί και τους συνεργάτες τους έχουν επιστραφεί στους δικαιούχους τους. Οι χώρες που βρέθηκαν υπό γερμανική κατοχή καθώς και ουδέτερες χώρες, έσπευσαν να θεσπίσουν νομικά μέσα για την επανόρθωση των περουσιών αυτών ήδη από τον Ιανουάριο του 1944. Ωστόσο, ακόμη και στα μέσα της δεκαετίας του 1990 νέες και εντονότερες προσπάθειες επιστροφής των περιουσιών αυτών συναντούσαν σοβαρά εμπόδια τα οποία ακόμη δεν έχουν αναλυθεί επαρκώς.
Αρχικά, θα εξετάσω το πώς, με την πάροδο του χρόνου, μεταβλήθηκε ο τρόπος της αντιμετώπισης από την ιστορία της διαρπαγής των εβραϊκών περιουσιακών στοιχείων κατά τη διάρκεια του ναζιστικού καθεστώτος. Θα αναφέρω επίσης πώς η ιστορική έρευνα προσέφερε στοιχεία στην τρίτη μεταπολεμική γενιά της Ευρώπης για το ρόλο που διαδραμάτισαν τόσο τα κατεχόμενα όσο και τα ουδέτερα κράτη, καθώς και οι πολίτες τους, στη διαδικασία διαρπαγής των εβραϊκών περιουσιών. Κατόπιν θα εντοπίσω τους λόγους για τους οποίους το ζήτημα της επιστροφής των περιουσιών έλαβε νέα μορφή από το 1989 και εξής και θα εξετάσω τις διαφορετικές διαδικασίες που ακολουθήθηκαν στη Δυτική και την Ανατολική Ευρώπη. Τι ρόλο έπαιξαν οι εβραϊκές κοινότητες και οργανισμοί, οι κυβερνήσεις, οι εθνικές οικονομίες, οι πολίτες, οι ιστορικοί και άλλοι στις προσπάθειες ‘επανόρθωσης’ του κακού που είχε γίνει; Ποια είναι η σχέση μεταξύ αποζημιώσεων και της αναγνώρισης της ιστορικής και ηθικής ενοχής; Τέλος, θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω το γεγονός ότι, αν και το Ολοκαύτωμα αποτελεί πλέον αναπόσπαστο τμήμα της συνείδησης των ευρωπαίων, πολλά θύματα και οι κληρονόμοι τους δεν έχουν κατορθώσει να ανακτήσουν τις περιουσίες τους με αποτέλεσμα να τους στερείται, κατά κάποιο τρόπο, πρόσβαση στην ίδια τους την ιστορία. Καταλήγοντας, θα αναφέρω κάποιες ιδιομορφίες της ελληνικής πραγματικότητας, ιδιαίτερα την αντοχή του μύθου της άμεσης επιστροφής των εβραϊκών περιουσιών στους δικαιούχους τους.


Βασίλης Μανουσάκης

Το Γερμανικό ναυτικό στην Ελλάδα: οικονομικοί παράμετροι

Η παρούσα ανακοίνωση εξετάζει τις οικονομικές παραμέτρους της παρουσίας του Γερμανικού ναυτικού στην κατεχόμενη Ελλάδα, με έμφαση στην περιοχή την Αττικής. Παρουσιάζονται διάφορες Γερμανικές προμήθειες στην Ελλάδα, που αποτελούν ένα τμήμα των εξόδων κατοχής, καθώς και ο μηχανισμός με τον οποίο αυτές εκτελούνται. Λόγος γίνεται επίσης για τις προσπάθειες ανέλκυσης των σκαφών που βρέθηκαν βυθισμένα στα Ελληνικά λιμάνια το 1941 και την εμπλοκή ελληνικών εταιριών στην επιχείρηση αυτή. Το κύριο όμως σημείο εστίασης της ανακοίνωσης είναι η μάλλον άγνωστη στους περισσότερους περίπτωση της ναυπήγησης σκαφών κατασκευασμένων από τσιμέντο στο Πέραμα και (δευτερευόντως) στην περιοχή της Βάρης-Βάρκιζας. Στην κατασκευή των σκαφών αυτών είχε ανάμειξη αρκετά μεγάλος αριθμός ελληνικών εταιριών διαφόρων κλάδων (αν και το κυριότερο έργο ανέλαβαν εργολαβικές εταιρίες, αρκετές των οποίων είχαν σημαντική παρουσία στην Ελληνική οικονομία πριν τον πόλεμο). Τα ποσά που δαπανήθηκαν για το σκοπό αυτό ήταν αρκετά σημαντικά μέχρι και την τελευταία περίοδο της κατοχής, τόσο σε απόλυτους αριθμούς, όσο και ως τμήμα των εξόδων κατοχής που η Γερμανία επέβαλε στην κατεχόμενη Ελλάδα.


Νίκος Τζαφλέρης

Η πολεμική βιομηχανία του Άξονα στην Ελλάδα 1941 - 1944. Η περίπτωση της σιδηροβιομηχανίας

Στην ανακοίνωση αυτή θα επιχειρήσω μέσα από το παράδειγμα ορισμένων σιδηροβιομηχανικών επιχειρήσεων του κέντρου, αλλά και της περιφέρειας, να διερευνήσω το ρόλο και τη σημασία της ελληνικής βιομηχανικής παραγωγής για την τροφοδοσία και συντήρηση της πολεμικής μηχανής του Άξονα. Στην ανακοίνωση θα διερευνηθούν ζητήματα οικονομικής συνεργασίας των επιχειρηματιών με τους οικονομικούς – επιχειρηματικούς κύκλους των δυνάμεων του Άξονα και με τις στρατιωτικές οικονομικές υπηρεσίες Ιταλών και Γερμανών. Πιο συγκεκριμένα θα επικεντρωθώ στην διερεύνηση των τρόπων οικονομικής διείσδυσης και συνεργασίας του Άξονα με τις επιχειρήσεις, των πρακτικών και στρατηγικών που ανέπτυξαν οι δυο πλευρές για να διατηρήσουν μια εκατέρωθεν ισορροπία προμηθειών πρώτων και καύσιμων υλών από τη μια και εκτέλεσης παραγγελιών από την άλλη μέσα σε μια πληθωριστική και ανισόρροπη οικονομία και τέλος των οφελών που ανέμεναν και που τελικά αποκόμισαν η κάθε πλευρά για λογαριασμό της από αυτή τη συνεργασία. Επιπλέον με ενδιαφέρει η διαχείρηση των χρηματικών κεφαλαίων, που δίνονται στις δυνάμεις Κατοχής ως «έξοδα κατοχής» από τις Κατοχικές Κυβερνήσεις και με ποιο τρόπο αυτά διοχετεύονται στις επιχειρήσεις που συνεργάζονται με τον Άξονα. Θα διερευνηθούν επίσης ζητήματα τεχνολογίας (των μεταφορών, της ενέργειας, της τεχνογνωσίας, της προσαρμογής κλπ.) που άπτονται των δυνατοτήτων και των περιορισμών της ελληνικής σιδηροβιομηχανίας, όπως αυτές διαμορφώθηκαν από τους συσχετισμούς και τις επιλογές της οικονομικής και βιομηχανικής πολιτικής στην Ευρώπη και την Ελλάδα του μεσοπολέμου και με τη σειρά τους επηρέασαν σε καίριο βαθμό την προμήθεια του Άξονα με βιομηχανικά αγαθά στη διάρκεια του Β΄ ΠΠ. Σε αυτό το τελευταίο επίπεδο διερευνώνται τόσο οι ειδικές ανάγκες σε βιομηχανικά προϊόντα των στρατιωτικών δυνάμεων της κατοχής όσο και οι γενικότερες ανάγκες της οικονομίας της ναζιστικής Νέας Ευρώπης (π.χ. πρώτες ύλες).


Βασίλης Ριτζαλέος

Η λεηλασία της εβραϊκής περιουσίας στη βουλγαρική ζώνη κατοχής, 1941-1944

Η εισήγηση έχει σκοπό να φωτίσει την επίσημη βουλγαρική πολιτική για τις εβραϊκές περιουσίες στην Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη και να παρουσιάσει τον μηχανισμό που συγκροτήθηκε για να φέρει σε πέρας τη λεηλασία των περιουσιών αυτών, να δείξει ακόμη τον τρόπο με τον οποίο εργάστηκαν οι Βουλγαρικές Αρχές και υπηρεσίες και να αποκαλύψει, τέλος, τα μέρη που επωφελήθηκαν από τη λεηλασία των εβραϊκών περιουσιών.


Μαρία Καβάλα

Στοιχεία για την κινητή περιουσία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης και την τύχη της αμέσως μετά το διωγμό τους το 1943

Η ιδιαιτερότητα της Θεσσαλονίκης συγκριτικά με τις άλλες πόλεις του ελληνικού κράτους ως προς το ζήτημα των Εβραίων, ήταν ότι σε αυτήν έμενε η πολυπληθέστερη εβραϊκή κοινότητα και, όπως αποδεικνύεται, με τα μεγαλύτερα σε ύψος περιουσιακά στοιχεία, που μεταβιβάσθηκαν από τους Γερμανούς στο ελληνικό κράτος. Η αξία αυτών των περιουσιακών στοιχείων δεν έχει ακόμη πλήρως διαπιστωθεί. Στη παρούσα ανακοίνωση θα αναδειχτούν στοιχεία που προέκυψαν από έρευνα που έγινε σε αντιπροσωπευτικό δείγμα των δηλώσεων των περιουσιών των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, της 1ης Μαρτίου 1943, λίγο πριν οδηγηθούν στα στρατόπεδα.
Τα δεδομένα που εντοπίζουμε, αποδεικνύουν πολύ παραστατικά ότι οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης ήταν στην πλειοψηφία τους ένας φτωχός ή μέτριας οικονομικής κατάστασης πληθυσμός. Αντιθέτως το εύρωστο οικονομικά κομμάτι του εβραϊκού πληθυσμού ήταν μικρό αλλά ιδιαίτερα ισχυρό, ενώ διαφαίνονται και οι μεγάλες αποστάσεις στην κοινωνική διαστρωμάτωσή του.
Η «αξιοποίηση» όλης αυτής της περιουσίας πήρε διάφορες μορφές. Πέρα από τις λεηλασίες των αρχών Κατοχής, των συνεργατών τους αλλά και των συμπολιτών, το κομβικό σημείο της «αξιοποίησής» της υπήρξε η επίσημη ρύθμιση τόσο για τις πρώην εβραϊκές ιδιοκτησίες, που δεν θα μας απασχολήσουν εδώ, όσο και για την κινητή περιουσία με τη συνεργασία γερμανικών και ελληνικών αρχών. Πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι το κομμάτι εκείνο των περιουσιών που αφορούσε στα χρυσά κοσμήματα και νομίσματα, χρησιμοποιήθηκε για να ανακοπεί ο καλπάζων πληθωρισμός στη χώρα και να στηριχθεί η δραχμή, καθώς οι δυνάμεις κατοχής πληρώνονταν στο εκάστοτε εθνικό νόμισμα. Υπάρχουν ενδείξεις ότι από το φθινόπωρο του 1942 μέχρι το καλοκαίρι του 1943 ο χρυσός των Εβραίων ρευστοποιήθηκε κυρίως στο χρηματιστήριο της Αθήνας και λιγότερο της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας και τα χρήματα καταχωρήθηκαν στο ταμείο κάλυψης του κόστους κατοχής. Στην παρούσα ανακοίνωση γίνεται μια πρώτη προσέγγιση του ύψους των εβραϊκών περιουσιών και του χρυσού που πιθανότατα κατατέθηκε στο χρηματιστήριο της Αθήνας. Οι αριθμοί ακόμη και αν δεν αφορούν το σύνολο της περιουσίας είναι ιδιαίτερα ενδεικτικοί για τα μεγέθη των ποσών που φαίνεται να στήριξαν τότε την ελληνική οικονομία.


Λέλα Σαλέμ

Η ακίνητη περιουσία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης κατά την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής μέσα από τα αρχεία του Υποθηκοφυλακείου Θεσσαλονίκης

Εννέα Απριλίου 1941 τα στρατεύματα του Γ΄Ράιχ εισέρχονται στην Θεσσαλονίκη. Δέκα εννέα μήνες μετά, την 11η Νοεμβρίου 1942, επιτάσσονται από τους Γερμανούς οι πρώτες εβραϊκές περιουσίες. Επτά Μαρτίου 1943 με την υπ’ αριθμ 5/2839 διαταγή του Στρατιωτικού Διοικητή Θεσσαλονίκης – Αιγαίου Μαξ Μέρτεν, ο Γενικός Διοικητής Μακεδονίας διορίζει εντολοδόχους για την διαχείριση των εβραϊκών περιουσιών (Ν.Δ. 205/1-6-43 «περί διαχειρίσεως των εγκαταλειφθησών και κατασχεθησών εβραϊκών περιουσιών υπό των Αρχών Κατοχής» με αναδρομική ισχύ από 7/3/1943). Από 15/3/1943 μέχρι 10/8/1943 εκτοπίστηκαν από την Θεσσαλονίκη 46.091 Εβραίοι και στάλθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα. Επιτάχθηκαν 11.000 διαμερίσματα και 2.300 καταστήματα που ανήκαν σε εβραϊκές οικογένειες. Η αξία της ακίνητης περιουσίας των Εβραίων της Θεσσαλονίκης ήταν 68.000.000 χρυσά φράγκα. Οι Εβραίοι κατείχαν περίπου το ¼ της ακίνητης περιουσίας της πόλης.
Το χρονικό διάστημα από 6/4/1941 έως 10/8/1943 μεταγράφηκαν στο Υποθηκοφυλάκειο Θεσσαλονίκης περίπου 10.000 συμβόλαια και τίτλοι. Πόσα από τα συμβόλαια αυτά αφορούν εβραϊκά ακίνητα; Ποια η αξία των εβραϊκών ακινήτων στο σύνολο των συναλλαγών; Υπάρχει διαφορά στο τίμημα των συμβολαίων σε σχέση με την εκτίμηση της οικονομικής εφορίας; Πότε και αν ο εβραϊκός πληθυσμός της πόλης κατάλαβε τι επρόκειτο να συμβεί, και αν τα διάφορα αντιεβραϊκά μέτρα τους οδήγησε να πάρουν βιαστικές αποφάσεις για την μεταβίβαση περιουσιών.
Με την διαταγή υπ αριθμ 5/98-98 της 15-6-1943 που υπέγραψε ο Μέρτεν το Τρίτο ράιχ μεταβίβασε στο Ελληνικό Κράτος το σύνολο της Εβραϊκής Περιουσίας και διόρισε μεσεγγυούχο την Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος στη Θεσσαλονίκη.
Ο αναγκαστικός νόμος 846 / 22.1.1946 «περί καταργήσεως του δικαιώματος κληρονομίας του Κράτους επί των εγκαταληφθεισών εβραϊκών περιουσιών» στο άρθρο 1 ορίζει ότι : «Επί κληρονομιών Ισραηλιτών Ελλήνων υπηκόων απωλεσθέντων κατά την διάρκεια του πολέμου συνεπεία των φυλετικών διωγμών εκ μέρους του εχθρού εφ όσον ούτοι δεν κατέλειπον εκ διαθήκης κληρονόμους ή συγγενείς εξ αδιαθέτου κληρονόμους, δεν εφαρμόζεται το άρθρο 12 του Νόμου 2310/1920 «περί της εξ αδιαθέτου κληρονομικής διαδοχής» αι δε σχολάζουσαι κληρονομίαι περιέρχονται εις ιδρυθησόμενον δια Β.Δ/τος Νομικόν Πρόσωπον, όπερ θα έχη ως σκοπόν την περίθαλψιν και αποκατάστασιν των Ισραηλιτών της Ελλάδος».
Με το ΒΔ της 29/3/1949 (ΦΕΚ Α΄ 79 8/4/1949) ιδρύεται ο Οργανισμός Περιθάλψεως και Αποκαταστάσεως Ισραηλιτών Ελλάδος (ΟΠΑΙΕ) που ανέλαβε την εγκαταλειφθείσα εβραϊκή περιουσία.
Τι ποσοστό από το σύνολο των εβραϊκών ακινήτων παρέμεινε στους αρχικούς δικαιούχους ή τους κληρονόμους τους;


Γιώργος Μαργαρίτης

Το πρόβλημα της «αποθησαύρισης»

Οι περιστρεφόμενες γύρω από το καθεστώς στρατιωτικής κατοχής της Ελλάδας οικονομικές δραστηριότητες ήσαν εξαιρετικά έντονες και ιδιαίτερα προσοδοφόρες για τους μετέχοντες σε αυτές. Οι στρατιωτικές και ναυτικές κατασκευές, η προσαρμογή των υποδομών και η τεχνική υποστήριξη των στρατευμάτων κατοχής, ο μηχανισμός εφοδιασμού των τελευταίων και η εκμετάλλευση μεταλλευτικών ή αγροτικών πρώτων υλών για λογαριασμό της οικονομίας το Άξονα αποτέλεσαν αξιόλογες πηγές εισοδημάτων για παλαιούς ή νεοεμφανισθέντες επιχειρηματικούς κύκλους στη χώρα. Η σε μεγάλη κλίμακα «μαύρη αγορά», προορισμένη εν μέρει να καλύψει τις καταναλωτικές ανάγκες των ίδιων αυτών κοινωνικών ομάδων σε πλήρη διαδικασία πλουτισμού και η διαχείρηση σημαντικού ποσοστού της ανθρωπιστικής βοήθειας του Ερυθρού Σταυρού αποτελούσαν επίσης συμπληρωματικές πηγές σημαντικών εισοδημάτων.
Στις ειδικές συνθήκες της κατοχής η μετατροπή αυτών των εισοδημάτων σε περιουσιακά στοιχεία, η «αποθησαύρισή» τους αν προτιμάτε, αποτέλεσε ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα. Η αδυναμία τοποθέτησής τους σε «κλασσικές» επενδυτικές φόρμες και η διαρκής απειλή από την υποτίμηση της δραχμής κατέστησαν το πρόβλημα της «αποθησαύρισης» κεντρικό πρόβλημα αυτού του τρόπου πλουτισμού. Η λύση του μάλιστα δεν μπορούσε να είναι μόνο οικονομική: το πολιτικό μέλλον της χώρας και οι κοινωνικές ισορροπίες που θα διαμορφώνονταν αποτελούσε καίριο διακύβευμα για την επιτυχία του εγχειρήματος.
Η πολιτική σημασία της μετατροπής των εισοδημάτων σε περιουσιακά στοιχεία δεν ξέφυγε από την προσοχή των ιθυνόντων του Άξονα οι οποίοι για να διατηρήσουν τον επωφελή για την πολεμική τους προσπάθεια «οικονομικό δωσιλογισμό» τον «χρηματοδότησαν» με ενέσεις πολυτίμων μετάλλων. Η βίαιη αρπαγή των εβραϊκών περιουσιών μπορεί να ερμηνευθεί και μέσα σε αυτό το πλαίσιο.
Ο προσδιορισμός των μεγεθών και των συνθηκών κάτω από τις οποίες εξελίσσεται αυτό που ορίζουμε ως «πρόβλημα αποθησαύρισης» αποτελεί, νομίζουμε, προϋπόθεση για την κατανόηση των κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών της κατοχικής περιόδου.



The Group's meetings



Μay 2005
Rika Benveniste (historian), Αnthony Molho (historian)
A seminar for the Jews of Greece

June 2005
Vasilis Ritzaleos (historian)
The Jewish Communities of Eastern Greek Macedonia, 1850-1945

Οctober 2005
Yorgos Margaritis (historian)
Unwanted compatriots. On the destruction of the minorities of Greece

Marc Baer (historian)
Cosmopolitanism and the Experience of the Donme Religious Group in Ottoman Salonica and Turkish Istanbul

December 2005
Rena Μolho (historian), Paris Papamichos-Chronakis (historian), Stratos Dordanas (historian)
Mark Mazower, Salonica. City of Ghosts: critical appraisals

February 2006
Νikos Zaikos (jurist)
Genocide, international criminal justice and the collective memory of the international community

Jacob Schiby (historian, translator)
Aspects of the Jewish communities in the early Ottoman Empire

Μarch 2006
Demosthenes Dodos (political scientist)
Salonica in the first half of the twentieth century: a tolerant city?

Αpril 2006
The Jews of Corfu in the nineteenth century
Sakis Gekas (historian): The Jews in the Mediterranean port-cities. The case of mid-nineteenth-century Corfu
Εftihia Liata (historian): The 1891 Corfu blood liber. Social dimensions and political exploitation

Μay 2006
Devin Naar (historian)
A Twentieth Century Diaspora: Jewish emigration from Salonica, 1908-1936

Οctober 2006
Uri Kupferschmidt (historian)
Who needed European department stores in the Middle East? The case of Orosdi-Back

Νοvember 2006
Rena Molho (historian)
An autobiographical source on the educational, professional and social change in fin-de-siecle Salonica: the Memoires of Dr. Yoel

December 2006
Polymeris Voglis (historian), Stratos Dordanas (historian), Yorgos Antoniou (historian)
Two recent contributions on the historiography of the genocide of the Jews of Salonica: a critical approach

Μarch 2007
Frangiski Abatzopoulou (literary critic)
The blood libel in the Greek literature of late nineteenth century. The case of Maria Mihanidou

Julia Phillips Cohen (historian)
Late Ottoman Sephardi Patriotism and the Challenges of maintaining a Loyal Public Image

Αpril 2007
Minna Rozen (historian)
Before the Flood. Rich and Poor in Jewish Salonica, 1923-1941

Μay 2007
Luisa Passerini (historian)
Europe and Love in the 1930s and 1940s. A couple of European Jews in the Continent and in Exile

Νοvember 2007
Philip Carabott (historian) "Greeks are..., can become..., are not...": the politics of exclusion in the Greek state, early nineteenth-early twentieth centuries

December 2007
Vilma Hastaoglou (urban historian), Rena Molho (historian)
"La mort d'une ville". The Great Fire of Salonica 90 years after. A historiographical reappraisal

February 2008
The Jews of Salonica in the longue duree, 16th-20th centuries. Meeting of Greek and Israeli historians.
Minna Rozen, Rena Molho, Eyal Ginio, Gila Hadar, Vassilis Ritzaleos, Shai Srugo, Paris Papamichos-Chronakis

March 2008
Georg and Wilma Iggers (historians)
Exile, comebacks, and historical writing. Two lives in uncertain times. facing the challenges of the 20th century as scholars and citizens

April 2008
Lambros Flitouris (historian)
Francophonie and antisemitism in interwar Salonica. The case of the Lycee Francais

May 2008
Katerina Roussou, Kosmas Tseligaridis (on behalf of the Jewish Museum of Thessaloniki)
The electronic database on Jewish entrepreneurship in Salonica during the first half of the twentieth century

Omer Bartov, Henry Rousso, Florent Brayard
New perspectives on the Holocaust

November 2008
Esther Solomon
The Holocaust in the Museum. Representations of a 'difficult' memory

December 2008
Yaakov Schiby
From the whirlwind of the war to the whirlwind of the liberation. Migration of Jewish children and youngsters from Greece to Palestine (1945-1946)

January 2009
Rika Benveniste
The 'discovery' of the Jews of Greece. Historiography, reflexivity and criticism

February 2009
Giorgos Plakotos
The Holy Inquisition and the Jews in early modern Venice

Monday, February 19, 2007

Πολυμέρης Βόγλης: Σχόλιο στις ταινίες των Δ. Σοφιανόπουλου και Τ. Λυκουρέση

(το κείμενο διατηρεί τον προφορικό του χαρακτήρα και παρατίθεται χωρίς παραπομπές)

Αναπαραστάσεις της εβραϊκής γενοκτονίας

Τα δύο ντοκυμαντέρ που μόλις είδαμε με διαφορετικό τρόπο διαπραγματεύονται το ίδιο θέμα, δηλαδή την εξόντωση του ελληνικού εβραϊσμού από τους Ναζί στα χρόνια της Κατοχής. Γύρω από τη γενοκτονία των Εβραίων ξεδιπλώνονται δύο διαφορετικές αφηγήσεις. Στο ντοκυμαντέρ του Σοφιανόπουλου η αφήγηση επικεντρώνεται στη βαρβαρότητα του ναζισμού έτσι όπως θεματοποιείται στην εξόντωση των Ελλήνων στο Άουσβιτς-Μπίρκεναου και το ανεπούλωτο τραύμα που έχει αφήσει στη μνήμη όσων επέζησαν. Στο ντοκυμαντέρ του Λυκουρέση η αφήγηση αφορά την αισιόδοξη εξαίρεση, τη σωτηρία δηλαδή των Εβραίων της Ζακύνθου από τους χριστιανούς συμπολίτες τους (εξαίρεση που γίνεται ακόμη πιο έντονη λόγω της μοίρας των Εβραίων της Κέρκυρας), και τη «μνήμη του καλού», την ευγνωμοσύνη που νιώθουν όσοι σώθηκαν χάρη στην ανθρωπιά και τη βοήθεια των χριστιανών της Ζακύνθου. Αυτό που θα με απασχολήσει στη συνέχεια είναι εν συντομία δύο ερωτήματα. Το πρώτο αφορά αυτό καθ’ εαυτό το πρόβλημα της αναπαράστασης, πώς δηλαδή μπορεί κανείς να οπτικοποιήσει και να αφηγηθεί με τα μέσα του κινηματογράφου ένα ιστορικά ανεπανάληπτο και ακραίο γεγονός όπως η γενοκτονία των Εβραίων. Το δεύτερο, που ασφαλώς συνδέεται και αποτελεί συνέχεια του πρώτου ερωτήματος, αφορά την αφηγηματική πλοκή και το ερμηνευτικό σχήμα που προκύπτει μέσα από τις συγκεκριμένες αναπαραστάσεις της γενοκτονίας.


Με ποιους τρόπους μπορεί κανείς να μιλήσει ή γενικότερα να διαπραγματευθεί τη γενοκτονία; Θεωρώ ότι οι παρόντες σήμερα, εξήντα και πλέον χρόνια από το κλείσιμο των ναζιστικών στρατοπέδων, έχουν ξεπεράσει το ερώτημα εάν μπορεί κανείς να διαπραγματευθεί αυτό που έχει χαρακτηρισθεί ως αδιανόητο, ασύλληπτο, ανείπωτο. Η τεράστια παραγωγή βιβλίων, μαρτυριών, κινηματογραφικών ταινιών, ντοκυμαντέρ, η διοργάνωση εκθέσεων, η ανέγερση μουσείων και μνημείων έχουν μετατοπίσει πλέον τη συζήτηση από το εάν μπορεί να αναπαρασταθεί στο πώς και για ποιους λόγους μπορεί αυτό να γίνει. Όλη αυτή η παραγωγή των τελευταίων δεκαετιών (στην ουσία από τη δεκαετία του 1960 και μετά) συνιστά ένα «αρχείο» που όποιος αναλαμβάνει να ασχοληθεί με τη γενοκτονία των Εβραίων, συνειδητά ή όχι, λαμβάνει υπόψη του καθώς το γεγονός αυτό έχει διαμορφώσει την ιστορική συνείδηση της νεωτερικής και μετα-νεωτερικής εποχής. Θα ήθελα να τονίσω το «συνειδητά ή όχι» γιατί ακόμα και εάν κάποιος δεν έχει δει το Shoah του Λανζμάν ή, στον αντίποδα, το Hitler: Ένα φίλμ από τη Γερμανία του Χανς Γιούργκεν Ζύμπερμπεργκ, έχει ήδη διαμορφωμένο ένα οπτικό αρχείο με σκηνές από επίκαιρα, φωτογραφίες, εικόνες από περιοδικά, οπτικές εντυπώσεις από μουσεία. Μια σημαντική λεπτομέρεια στην οποία θα επανέλθω παρακάτω. Αναφορικά με αυτή καθεαυτή την εξόντωση των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τα οπτικά τεκμήρια είναι ελάχιστα, οι περισσότερες εικόνες που όλοι μας έχουμε δει έχουν τραβηχτεί μετά το κλείσιμο των στρατοπέδων και την απελευθέρωση των κρατουμένων από τους Συμμάχους.


Ας έλθουμε, όμως, στο πρώτο ερώτημα που αφορά το πώς μπορεί να αναπαρασταθεί το Ολοκαύτωμα. Είναι νομίζω φανερό ότι και τα δύο ντοκυμαντέρ ακολουθούν τη συμβατική κινηματογραφική αφήγηση, η οποία διακρίνεται από τη γραμμικότητα στην αφήγηση, την οπτική τεκμηρίωση των ιστορικών γεγονότων, την μονολογικότητα. Από αυτή την άποψη, το ντοκυμαντέρ του Σοφιανόπουλου κινείται σε πολύ παραδοσιακά μοτίβα και τεχνικές. Η αφήγηση ακολουθεί μια αυστηρή χρονολογική σειρά, υπάρχει η φωνή του αφηγητή ως η φωνή της αυθεντίας ενώ ο σκηνοθέτης οργανώνει το υλικό του με τέτοιο τρόπο ώστε να ανταποκριθεί στο συμβατικό προορισμό του ντοκυμαντέρ που είναι η ιστορική απόδειξη και αλήθεια χρησιμοποιώντας τις συνήθεις τεχνικές, που κατά τον Bill Nichols, επιδιώκει να πληρεί ένα συμβατικό ντοκυμαντέρ: να είναι αξιόπιστο, πειστικό και να αποδεικνύει μία θέση. Στο ντοκυμαντέρ του Λυκουρέση ενώ λίγο-πολύ ακολoυθείται η ίδια λογική, αυτό που το διαφοροποιεί είναι το «εύρημα» της αναζήτησης που κάνει το κεντρικό πρόσωπο, η Nadia Weinberg (κόρη ενός επιζήσαντος;), και η οποία του επιτρέπει να δώσει την εντύπωση ενός διαλόγου μεταξύ διαφορετικών γενεών. «Εύρημα» που δεν είναι χωρίς προβλήματα καθώς υποφώσκει ένας ιδιότυπος ναρκισσισμός ( η κάμερα κινηματογραφεί την Weinberg η οποία κινηματογραφεί τους Εβραίους της Ζακύνθου).


Κεντρική θέση στα δύο ντοκυμαντέρ ως προς τον τρόπο αναπαράστασης του Ολοκαυτώματος παίζει η μαρτυρία των επιζώντων Εβραίων. Ιδιαίτερα, οι μαρτυρίες των Θεσσαλονικιών Εβραίων είναι συγκλονιστικές γιατί αποκαλύπτουν στον θεατή μια μνήμη η οποία έχει διαδοχικά και βαθιά τραύματα: το τραύμα της απώλειας αγαπημένων οικογενειακών προσώπων, το τραύμα της εμπειρίας της διαβίωσης σε ένα καθεστώς βίας, τρόμου και εξαθλίωσης και τέλος το τραύμα της επιστροφής σε μια «έρημη πόλη» την οποία θα εγκαταλείψουν για να μεταναστεύσουν στο Ισραήλ. Η συζήτηση για τη μαρτυρία γενικά ως είδος, αλλά και τις μαρτυρίες επιζώντων της γενοκτονίας, είναι τεράστια. Εδώ θα ήθελα απλώς να συνδέσω τις μαρτυρίες με τις τεχνικές του ντοκυμαντέρ ως προς την ιστορική απόδειξη που προανέφερα. Οι μαρτυρίες καταρχάς προσδίδουν αξιοπιστία στα δύο ντοκυμαντέρ που είδαμε, αποδεικνύουν ότι αυτό (το Ολοκαύτωμα) συνέβη. Επειδή το ντοκυμαντέρ είναι κινηματογραφικό είδος το οποίο στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην εικόνα, στη συγκεκριμένη περίπτωση η μαρτυρία έρχεται να αντικαταστήσει την εικόνα ως τεκμήριο ότι αυτό συνέβη. Επίσης, η μαρτυρία προσδίδει πειστικότητα στο ντοκυμαντέρ. Η φράση «εγώ ήμουν στο Άουσβιτς» και η εικόνα με τον αριθμό-τατουάζ στο χέρι προσδίδει αφοπλιστική δύναμη στη μαρτυρία, και κατά συνέπεια εγκυρότητα στο ίδιο το ντοκυμαντέρ.


Αυτά ίσως μας είναι αρκετά σε ένα πρώτο επίπεδο, αυτό της σημασίας της χρήσης μαρτυριών σε ντοκυμαντέρ, αλλά δεν είναι ικανοποιητικά για να προχωρήσουμε σε ένα επόμενο ερώτημα, δηλαδή τι λένε οι συγκεκριμένες μαρτυρίες μέσα από το συγκεκριμένο ντοκυμαντέρ. Γνωρίζουμε ότι αυτό που βλέπουμε στο ντοκυμαντέρ είναι το τελικό προϊόν -ο σκηνοθέτης έχει επιλέξει το τι θα δούμε και το πώς θα το δούμε (μοντάζ). Εάν κάτι διακρίνει τις μαρτυρίες επιζώντων, ιδιαίτερα στο ντοκυμαντέρ του Σοφιανόπουλου, είναι ότι έχουν μια προϊούσα αποσπασματικότητα. Οι αφηγήσεις δεν είναι μακροσκελείς, ούτε η ερώτηση στην οποία απαντούν είναι σαφής. Δεν υπάρχει ένα γεγονός στο οποίο όλοι να αναφέρονται (πέρα ίσως από τη μνεία της εξέγερσης των κρατουμένων), δεν υπάρχει μια κοινή ιστορία την οποία αφηγούνται, όπως δεν υπάρχει «διάλογος» μεταξύ των μαρτυριών. Ο καθένας αφηγείται όχι τη ζωή του στο στρατόπεδο αλλά ανασύρει στην επιφάνεια επώδυνα συμβάντα και τραυματικές μνήμες και οι οποίες εάν και αναφέρονται σε μια συλλογική μοίρα έχουν μια έντονα προσωπική διάσταση. Η αίσθηση της αποσπασματικότητας εντείνεται από την πολύ περιορισμένη ερμηνευτική παρέμβαση του σκηνοθέτη, ο οποίος σπάνια σχολιάζει τα όσα λένε οι πληροφορητές.


Το ερώτημα που πλανάται, το ερώτημα που απασχολεί το θεατή μετά την παρακολούθηση των ντοκυμαντέρ είναι πώς το υποκείμενο μπορεί να μιλήσει για την αυτοαναίρεσή του, πώς να μιλήσει για τότε που βρέθηκε «στον πάτο» για να θυμηθούμε την αφοριστική διατύπωση του Πρίμο Λέβι. Για να το θέσω πιο θεωρητικά δανειζόμενος τα λόγια ενός Αμερικανοεβραίου διανοητή, του Amos Funkenstein: «Η συστηματική καταστροφή της αντίληψης που είχαν οι κρατούμενοι για τον εαυτό τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν επίσης η απόπειρα να καταστρέψουν την αφήγηση του εαυτού τους…η ανασύνθεση μιας συνεκτικής αφήγησης της εμπειρίας των θυμάτων, ατομικά ή συλλογικά, είναι ένας σχεδόν ανυπέρβλητος στόχος». Γι’ αυτό και βλέπουμε κάποιους πληροφορητές να καταφεύγουν σε άλλα μέσα. Ένας βιολιστής παίζει ένα κομμάτι από αυτά που έπαιζε στο Άουσβιτς, ενώ σε μια από τις πιο συγκινησιακά φορτισμένες σκηνές ένας άλλος για να μιλήσει για τη θανάτωση των γονιών του καταφεύγει στο ίδιο τραγούδι που είχε τραγουδήσει τότε στο στρατόπεδο: «Μάνα μου είμαι τόσο ευτυχισμένος επειδή επιστρέφω σε σένα» -μια επιστροφή που είναι διαρκής στις δεκαετίες που μεσολάβησαν από τότε.


Οι μαρτυρίες των πληροφορητών και στα δύο ντοκυμαντέρ μας θέτουν μπροστά στην παροντικότητα του Ολοκαυτώματος για όσους επέζησαν από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αυτό εάν θέλετε αποτελεί και το ερμηνευτικό σχήμα που συνέχει τις κινηματογραφικές αφηγήσεις των ντοκυμαντέρ που είδαμε, αλλά και πολλών άλλων. Ο Λανζμάν σε ένα κείμενό του το 1979 περιέγραψε το σκεπτικό με το οποίο γύρισε το Shoah με τα εξής λόγια: «Ένα φιλμ αφιερωμένο στο Ολοκαύτωμα μπορεί να είναι μόνο ένας αντιμύθος (countermyth), δηλαδή μια διερεύνηση της παρουσίας του Ολοκαυτώματος, η διερεύνηση ενός παρελθόντος του οποίου οι πληγές είναι τόσο πρόσφατες και τόσο έντονα χαραγμένες στη συνείδηση ώστε να είναι παρούσες σε μια βασανιστική αιωνιότητα». Αυτή η παροντικότητα της εμπειρίας της γενοκτονίας διατρέχει τις μαρτυρίες που παρακολουθούμε και έχει τα χαρακτηριστικά του τραύματος, της επώδυνης ανάμνησης. Οι σύντομες φράσεις που παρακολουθούμε προς το τέλος του ντοκυμαντέρ του Σοφιανόπουλου δεν έχουν τίποτα το διδακτικό ούτε επίσης το οικουμενικό όπως για παράδειγμα το «καθήκον της μνήμης». Γι’ αυτό και έχουν έναν έντονα προσωπικό τόνο: «Πώς να συγχωρέσω;», «Ήθελα πολύ να ζήσω», «Η ζωή είναι γλυκιά», «Θα φύγω με μίσος» τους ακούμε να λένε. Η παροντικότητα των βιωμάτων υπονομεύει τις λειτουργίες της μνήμης, όπως τις γνωρίζουμε από άλλες περιπτώσεις. Δεν έχουμε δηλαδή την ανασημασιοδότηση του παρελθόντος με βάση τις ανάγκες του παρόντος, αλλά τη βιωμένη εμπειρία του παρελθόντος να επικαθορίζει το παρόν.


Στα ντοκυμαντέρ που είδαμε η μαρτυρία αποτελεί τον κεντρικό άξονα της κινηματογραφικής αφήγησης αλλά και το βασικό μέσο κινηματογραφικής αναπαράστασης της γενοκτονίας. Οι μαρτυρίες των ανθρώπων που επιβίωσαν διακατέχονται από την παρουσία του παρελθόντος, και αυτό αποτυπώνεται στα φιλμ. Η κινηματογραφική αναπαράσταση από τη στιγμή που επιλέγει να επικεντρώσει στους Εβραίους που επέζησαν μοιάζει να ισορροπεί ή να παλινδρομεί ανάμεσα στο τότε και το σήμερα, ανάμεσα στο Άουσβιτς, τα κρεματόρια, τους Ναζί και τη σημερινή ζωή των Ζακύνθιων Εβραίων στη συναγωγή τους στο Ισραήλ. Μοιάζει να θέλει να εξοικειώσει το θεατή με το πώς είναι η διαρκής παρουσία του παρελθόντος, η ανάμνηση ως συνθήκη ύπαρξης. Να εξοικειώσει το θεατή με το τι μπορεί να σημαίνει η φράση «οι οσμές του στρατοπέδου ακόμα με κυνηγάνε».